Symposium "Moving images in public life"

Gisteren werd als onderdeel van het eerste CASZUIDAS Urban Screen Festival een symposium gehouden met als titel "Moving images in public life". Het symposium vond plaats in het restaurant van Amsterdam Bright City aan de Claude Debussylaan vlak bij station Amsterdam Zuid. Het symposium begon met korte presentaties van Paul Harrison (videokunstenaar uit Bristol), Susanne Jaschko (onafhankelijk curator uit Berlijn), Jeroen Boomgaard (onder andere lector Kunst en Openbare Ruimte aan de Rietveldacademie)en Ergün Erkocu (Architect en oprichter/eigenaar van Concept0031 in Den Haag). Daarna volgde een debat.

Een belangrijk deel van het debat ging over het scherm aan de zuidas (CASZUIDAS) waarbij het festival zich afspeelde. Er werd gediscussieerd over of het een goed idee is om een dergelijk scherm in een gebied met veel kantoorgebouwen neer te zetten. Wat draagt het eigenlijk bij aan de manier waarop mensen de zuidas ervaren? Er volgde een aantal negatieve geluiden. Voorbijgangers zouden het scherm nauwelijks waarnemen. Dit heeft onderzoek CASZUIDAS ook uitgewezen. Toch bleken er tijdens korte interviews met voorbijgangers tijdens het onderzoek veel mensen te zijn die zich minstens één kunstwerk in veel detail wisten te herinneren.

Er werd geopperd dat interactiemogelijkheden met het scherm en live-uitzendingen van belangrijke gebeurtenissen zoals de inauguratie van Obama meer betrokkenheid bij het scherm kunnen opleveren. Van iemand die zelf werkt in één van de kantoorgebouwen aan de zuidas kwam een positief geluid. De kunst op het scherm vervult volgens hem een belangrijke rol. Het biedt mensen die het druk hebben met hun werk afleiding en vaak ook reden om zich te verbazen. Het kantorengebied heeft volgens hem nog geen ziel. Kunst op verschillende plekken zou de zuidas volgens hem kunnen helpen een ziel te krijgen.

De verbindende potentie van het scherm is ook een aantal keer aan bod geweest. De omgeving van het scherm zou een ontmoetingsplek kunnen worden, vooral als de content op het scherm uitnodigt om samen iets te doen. De aanwezige kunstenaars voelden er overigens niets voor interactieve kunst te gaan maken. Zij maken videokunst om uitsluitend naar te kijken en wilden dat graag zo houden. Eén van de kunstenaars gaf ook aan zelf nooit behoefte te zullen hebben interactie te hebben met anderen via zo'n scherm. Daar konden meer aanwezigen zich in vinden.

Verder kwam aan bod dat een dergelijk scherm beter in een achterstandwijk neergezet kon worden. Je geeft zo bewoners van dit soort wijken een kans kennis te maken met kunst en een laagdrempelige plek om wijkgenoten te ontmoeten. Sommige aanwezig vonden dit betuttelend. En ook het "opvrolijken" van het leven van saaie kantoormensen werd bij nader inzien door veel mensen betuttelend gevonden.

Het was een interessant debat. Het bood niet direct pasklare oplossingen om schermen als CASZUIDAS succesvol te benutten, maar het gaf wel een beeld van de potentie van dergelijke schermen.